Poniżej znajdują się ważne informacje odnośnie profilaktyki.
Decyzją Ministra Zdrowia wszawica od 2008 r. nie znajduje się w wykazie zakażeń i chorób zakaźnych (Załącznik do ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi)
Stanowisko Głównego Inspektora Sanitarnego
Stanowisko Rzecznika Praw Dziecka
Podnoszenie świadomości i dostarczanie wiedzy na temat pasożyta (rozwoju, warunków bytowania, zwalczania) jest najskuteczniejszym orężem jakim teraz dysponujemy.
– Zgodnie z obecnie obowiązującym Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 12 grudnia 2004 r. w sprawie zakresu i organizacji profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą (Dz. U. Nr 282, poz. 2814) oraz zaleceniami Instytutu Matki i Dziecka zawartymi w publikacji „Standardy i metodyka pracy pielęgniarki i higienistki szkolnej” odstąpiono od procedury kontroli czystości uczniów.
Zakład Medycyny Szkolnej Instytutu Matki i Dziecka stoi na stanowisku, iż:
– nie wolno publicznie (w obecności osób trzecich) sprawdzać czystości uczniów,
– decyzję o sprawdzeniu czystości skóry i włosów u uczniów w warunkach, indywidualnego badania, podejmuje pielęgniarka,
– rodzic/opiekun prawny może nie wyrazić zgody na objęcie jego dziecka badaniem,
– pielęgniarka może dokonać przeglądu czystości skóry i włosów, za zgodą rodziców np. z powodu nawracającej wszawicy w danej klasie,
– o wynikach przeglądu informuje ucznia i jego rodziców,
– dyrekcja szkoły i nauczyciele nie mają prawa do informacji o stanie czystości danego ucznia,
– pielęgniarka ma prawo podać nauczycielom informacje o skali problemu na terenie szkoły,
– pielęgniarka może odmówić dokonania przeglądu (np. w sytuacji konieczności wykonania innych pilnych zadań w danym czasie) powinna jednak wskazać najbliższy możliwy termin lub przeprowadzić instruktaż dla rodziców, jak i kiedy dokonywać u dzieci przeglądów czystości.
Czym jest świerzb?
Świerzb zakaźna choroba pasożytnicza skóry wywołana przez świerzbowca ludzkiego drążącego kanaliki w skórze człowieka i składającego w niej jaja. Źródłem zarażenia jest chory człowiek.
Jak dochodzi do zarażenia?
Najczęściej do zarażenia świerzbem dochodzi poprzez bezpośredni kontakt z zainfekowaną skórą. W przypadku świerzbu norweskiego – każdy kontakt może skutkować zarażeniem, wystarczy podanie ręki. Zarażają się osoby pozostające ze sobą w dłuższym kontakcie , bądź mieszkające w jednym domu. Do zarażenia dochodzi także przez noszenie ubrań, spanie w pościeli osoby chorej, korzystanie z ręczników osoby chorej oraz gdy nie przestrzegane są zasady higieny. Narażone są ponadto osoby opiekujące się chorymi.
Okres wylęgania świerzbu wynosi zazwyczaj 2-4 tygodnie od przedostania się roztocza na ciało człowieka. Przez ten czas człowiek, chociaż nie ma objawów, może stanowić źródło zarażenia dla osób z najbliższego otoczenia. Zmiany na skórze obserwowane są po 2-6 tygodniach od zakażenia (1-4 dni w przypadku osoby, która już chorowała na świerzb). Zmiany pierwotne na skórze najczęściej występują na nadgarstkach oraz między palcami rąk, mogą pojawić się w okolicach brzucha, pachwin, pośladków, na stopach, w postaci powierzchniowych korytarzy w skórze oraz pęcherzy. Wtórna wysypka występuje z dala od miejsc infekcji. Infekcja u małych dzieci jest często uogólniona, zmiany występują głównie na głowie, szyi, dłoniach oraz podeszwach stóp. Na skórze nie zaatakowanej przez pasożyta pojawiają się pęcherzykowo- grudkowe wykwity skórne, a także wtórne zakażenia bakteryjne. Miejsca zarażone charakteryzują się uporczywym świądem nasilającym się w porze nocnej, kiedy pod wpływem ciepła i nagrzania skóry świerzbowiec staje się bardziej ruchliwy.
Objawy świerzbu:
Świąd, który nasila się po rozgrzaniu ciała
Charakterystyczne zmiany skórne, zwane nory świerzbowcowe, czyli tunele w naskórku
Rozsiane grudki, nadżerki
Ślady po drapaniu, które czasem mogą przeradzać się w rany
Zapobieganie i zwalczanie
– szybkie zgłoszenie się do lekarza POZ lub specjalisty dermatologa celem potwierdzenia zakażenia i wdrożenia niezbędnego leczenia
– osoba, u której rozpoznano występowanie choroby powinna unikać kontaktu z innymi osobami przez 24 godziny od chwili zastosowania odpowiedniego leczenia
– leczeniu powinny poddać się wszystkie osoby chore oraz te, które miały z nimi bliski kontakt w ciągu miesiąca wstecz od wystąpienia objawów
– najskuteczniejszą metodą profilaktyki zakażeń świerzbowcem jest właściwa higiena osobista (częste mycie rąk, kąpiele całego ciała, codzienna zmiana bielizny osobistej, częsta zmiana bielizny pościelowej z przestrzeganiem zasad właściwego prania w wysokiej temperaturze 60 stopni, prasowania, wietrzenia, używanie wyłącznie własnych przedmiotów osobistego użytku – ręczniki, bielizna, sprzęty toaletowe)
– upraną odzież i bieliznę od osoby chorej należy prasować z dwóch stron, w tym po wewnętrznej stronie, zrezygnować z używania jej przez okres minimum 7 dni od prania
– rzeczy osobiste, które nie mogą być wyprane, trzeba zamknąć w szczelnym worku foliowym na 4 dni (świerzbowce nie przeżywają dłużej niż 3 dni bez żywiciela – człowieka)
– regularne mycie i dezynfekcja pokoi, sanitariatów, sprzętu i przedmiotów z kontaktu (klamek, podłóg, łóżek, wanien, desek klozetowych, naczyń)
– meble, wykładziny, dywany w pomieszczeniach należy dokładnie odkurzyć
– w przypadku budynków użyteczności publicznej w miejscach ogólnodostępnych należy zamieścić informację nt. występowania świerzbu, poinformować pracowników, mieszkańców o wystąpieniu choroby, w placówkach oświatowych konieczne jest powiadomienie rodziców i opiekunów prawnych dziecka
Leczenie i powrót do szkoły lub pracy
Uważa się, że chory przestaje zarażać już po 1–2 dniach odpowiedniej terapii
Chorzy leczeni permetryną lub iwermektyną już po 24 godzinach od rozpoczęcia terapii mogą wrócić do szkoły lub pracy
Żródło:
https://www.gov.pl/web/wsse-lodz/postepowanie-w-przypadku-wystapienia-swierzbu
Wiedza i dobre nawyki, które przekazujemy Państwa dzieciom podczas nauki w szkole odgrywają ważną rolę w życiu każdego człowieka w szczególności młodego pozwalają na ochronę ich zdrowia od najmłodszych lat. Dokładamy starań aby wspierać rodziców w trudzie wychowania.
Wirusy to niewielkie cząstki zakaźne u człowieka można je spotkać przede wszystkim w układzie pokarmowym i na powierzchni skóry. Mimo swojej obecności nie zawsze wywołują chorobę.
Wirusy wywołujące choroby u ludzi rozprzestrzeniają się:
– drogą kropelkową (wirus grypy, wirus SARS-CoV-2), drogą powietrzną;
drogą fekalno-oralną (rotawirusy);
– poprzez bezpośredni kontakt z błoną śluzową (np. wirus opryszczki);
– w sposób pośredni przez dotykanie przedmiotów i powierzchni, z którymi miał styczność nosiciel;
– poprzez chore zwierzęta (wirus wścieklizny);
– ukąszenie zainfekowanego pajęczaka (wirus kleszczowego zapalenia mózgu). Bakterie są wszechobecne i zasiedlają zarówno środowisko naturalne, jak i wnętrze człowieka. Większość z nich jest obojętna lub nawet korzystna dla prawidłowego funkcjonowania ludzkiego organizmu. Choroba rozwija się, gdy dojdzie do zakażenia bakteriami chorobotwórczymi czego objawem są dolegliwości bólowe, gorączka, kaszel i biegunka. Infekcje bakteryjne cechuje nagły początek w przeciwieństwie do chorób wirusowych, które rozpoczynają się łagodniej. Do zakażenia bakteriami chorobotwórczymi może dojść poprzez:
– bezpośredni kontakt z chorym człowiekiem lub zwierzęciem;
– styczność z przedmiotami, których dotykała osoba zakażona;
– spożywanie zainfekowanego pokarmu lub zanieczyszczonej wody;
– ukąszenie owada, który jest nosicielem patogenu; .
Choroby bateryjne różnią się między sobą przebiegiem oraz zakaźnością. Profilaktyka
Aby zminimalizować ryzyko zakażenia, należy przestrzegać podstawowych zasad higieny oraz unikać bezpośredniego kontaktu z chorymi osobami co obejmuje:
– częste, dokładne mycie rąk pod bieżącą wodą z mydłem;
– unikanie dotykania dłońmi błon śluzowych, oczu, ust i nosa;
– staranne mycie warzyw i owoców przed jedzeniem;
– picie wody kranowej tylko po wcześniejszym przegotowaniu lub wyłącznie ze sprawdzonych źródeł;
– mycie i dezynfekcja często dotykanych przedmiotów i powierzchni;
– unikanie przebywania w dużych skupiskach ludzi, a zwłaszcza w zamkniętych pomieszczeniach;
– zachowanie środków ostrożności podczas kontaktu z osobą zakażoną lub potencjalnie zakażoną (bezpieczny dystans, zakładanie maseczki, dezynfekcja/umycie rąk);
– prawidłowe przechowywanie żywności wymagającej warunków chłodniczych;
– wstrzymanie się od spożywania surowego mięsa i jaj z niepewnych źródeł;
– podejmowanie działań wzmacniających naturalną odporność (zdrowa, urozmaicona dieta, regularna aktywność fizyczna, suplementacja witaminy D w miesiącach jesienno-zimowych);
– korzystanie z dostępnych szczepień ochronnych;
– rozsądne korzystanie z antybiotykoterapii (tylko w uzasadnionych przypadkach i zgodnie z zaleceniami lekarza). W przypadku zachorowania na chorobę bakteryjną lub wirusową, oprócz podjętego leczenia farmakologicznego, niezwykle ważne jest zapewnienie organizmowi odpowiednich warunków do regeneracji, takich jak: – odpoczynek, odpowiednia ilość snu, właściwe nawodnienie. W dobie wciąż panującej pandemii istotne jest również ograniczenie kontaktów, a nawet izolacja na czas choroby, która hamuje rozprzestrzenianie się patogenów w otoczeniu. Źródło: https://gemini.pl/poradnik/zdrowie/choroby-zakazne/choroby-bakteryjne-i-wirusowe/?srsltid=AfmBOoqY-XPwuIMvzBZyRJJxNYft3uwGzCj8SWL4v7KY2ENY6BUewSUr
Właściwa higiena jamy ustnej jest jednym z podstawowych elementów zapobiegania próchnicy. Szczotkowanie zębów umożliwia usuwanie resztek pokarmowych z zębów oraz delikatne maso- wanie dziąseł. Powinno odbywać się 2 razy dziennie: rano po śniadaniu i wieczorem po ostatnim posiłku, z użyciem pasty zawierającej fluorki. Szczególnie ważne jest oczyszczanie zębów przed snem ze względu najmniejsze wydzielanie śliny podczas snu i tym samym osłabienie jej funkcji obronnych. Po szczotkowaniu zębów przed snem nie należy jeść ani pić z wyjątkiem wody mine- ralnej lub przegotowanej, niesłodzonej herbaty.
Po szczotkowaniu zębów nie należy płukać jamy ustnej wodą a jedynie wypluć nadmiar pasty. Do 7. – 8. roku życia rodzice powinni szczotkować zęby dziecka, wymagając równocześnie samo- dzielnego ich wykonywania przez dziecko w miarę rozwoju umiejętności manualnych. W póź- niejszych latach rodzice powinni kontrolować dbałość o higienę jamy ustnej nawet do 10. roku życia, jak również motywować młodzież (tab.1). Podczas oczyszczania powierzchni żujących zę- bów u dziecka w okresie wyrzynania kolejnych zębów stałych należy pamiętać o ich różnym po- łożeniu w stosunku do płaszczyzny zgryzu i konieczności zmiany kąta ustawienia szczoteczki. (źródło https://medycynaszkolna.imid.med.pl)